Лес, як шчыльны плот, хаваў ад вачэй невялікую хатку
паляўнічага.
Ноч была снежная, завіруха круціла белы, колкі, як аскепачкі
шкла, пыл.
Быццам адлітыя з золата, ззялі на сонцы каласы.
Невядома, ці зможа яна прабачыць яму, бо сэрца ў яе, як
камень.
Цікаўна, нібы чалавек, глядзеў на мяне вожык.
Пралескі выцягваюць свае шыйкі з-пад тонкага снегу,
нібыта маленькія дзеткі ў белых каўнерыках.
Будынак згарэў вельмі хутка, быццам саламяны.
Як птушкі, яе бровы ўзляцелі ўверх ад здзіўлення.